مکیدت

مکیدت . [ م َ دَ ] (ع اِمص ، اِ) بداندیشی . (غیاث ). کید و مکر و فریب و خدعه . (ناظم الاطباء). مکیدة. سگالش . بدسگالی . دستان . حیله گری . (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا). ج ، مکاید : و رای و مکیدت او بدانست و در هر یک خللی تمام و ضعفی شایع دیدم . (کلیله چ مینوی ص 89). تا بوی مکیدت و رنگ عقیدت او در دیگران نگیرد. (مرزبان نامه چ قزوینی ص 256). ضمیر مکیدت از دشمن پنهان دارم . (مرزبان نامه ایضاً ص 65). گفته اندمکیدت دشمنان و سگالش خصمان در پرده کارگرتر آید. (مرزبان نامه ایضاً ص 116). بنیاد تأکید این دوستی رابه مکیدتی براندازم . (مرزبان نامه ایضاً ص 147). لشکری که با او بودند از مکیدت نصر خبر نداشتند. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 268). از مکیدت و شطارت شار تبسم کرد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ایضاً ص 346). در ضمن احضار من مکیدتی عظیم و محذوری جسیم مدرج است . (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ایضاً ص 96). تمامت عالمیان بتخصیص اهل ایمان از شر مکیدت و خبث عقیدت ایشان برآسودند. (جهانگشای جوینی ). از وقیعت حساد و مکیدت اضداد سلیم نمانیم . (تاریخ غازان ص 71). || خبث . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به مکیدة شود.