میان دیهی

میان دیهی . (ص نسبی ، اِ مرکب ) (اصطلاح فقهی ) اراضی را که خداوند آن غایب یا مرده ٔ بلا وارث باشد میان دیهی گویند. (از کشاف اصطلاحات الفنون ص 1563). || اراضیی که مالکان آن اراضی واگذار به اهل دیه کرده اند تا تصرف کنند و مالیات دیوانی آن را بپردازند. (از کشاف اصطلاحات الفنون ص 1563). || اراضیی که برای چراگاه دواب رها شده و تحت تقسیم قرار نگرفته باشد. (از کشاف اصطلاحات الفنون ص 1563).