میخانه نشین
لغتنامه دهخدا
میخانه نشین . [ م َ / م ِ ن َ / ن ِ ن ِ ] (نف مرکب ) آن که مقیم میکده باشد. که در میکده بسر برد :
عافیت چشم مدار از من میخانه نشین
که دم از خدمت رندان زده ام تا هستم .
عافیت چشم مدار از من میخانه نشین
که دم از خدمت رندان زده ام تا هستم .
حافظ.
