میخوارگان

میخوارگان . [ م َ / م ِ خوا / خا رَ / رِ ] (اِ مرکب ) ج ِ می خواره . (ناظم الاطباء). باده گساران . شرابخواران . می خواران :
گزیدند میخوارگان خواب خوش
پرستندگان دست کرده به کش .

فردوسی .

به می خوارگان ساقی آواز داد
فکنده بزلف اندرون تابها.

منوچهری .

آمد بانگ خروس مؤذن میخوارگان
صبح نخستین نمود روی به نظارگان .

منوچهری .

ناصرخسرو به راهی می گذشت
مست و لایعقل نه چون می خوارگان .

ناصرخسرو.

پی سپر جرعه ٔ می خوارگان
دستخوش بازی سیارگان .

نظامی .

نه دل می دهد گفتن این بنوش
که می خوارگان را برآرد ز هوش .

نظامی .

میی کو به فتوای می خوارگان
کند چاره ٔ کار بیچارگان .

نظامی .

ز باده چنان آتشی برفروخت
که میخوارگان را در آن رخت سوخت .

نظامی .

و رجوع به میخواره و می خوار شود.