میناخانه
لغت‌نامه دهخدا
میناخانه . [ ن َ / ن ِ ] (اِ مرکب ) قصر آرایش شده از آینه . آینه خانه . (ناظم الاطباء). شیشه خانه . (آنندراج ). خانه ای که دیوارهاو سقف آن شیشه کاری شده باشد. و رجوع به مینا شود.
- میناخانه ٔ افلاک ؛ کنایه از آسمان :
زود میناخانه ٔافلاک را برهم زند
پیش چشمت دل شکستن بازی طفلانه بود.
- میناخانه ٔ افلاک ؛ کنایه از آسمان :
زود میناخانه ٔافلاک را برهم زند
پیش چشمت دل شکستن بازی طفلانه بود.
سراج المحققین (آنندراج ).
