مینا
لغت‌نامه دهخدا
مینا. (اِ) گیاهی است زینتی از تیره ٔ مرکبان که یکساله است و بوته اش ممکن است به ارتفاع 1 تا 2 متر نیز برسد. در حدود 200گونه دارد که اکثر دارای گلهای سفیدرنگ یا آبی هستند این گیاه بوسیله ٔ تخم هایش کشت و تکثیر میشود. مینای باغی . مینای دمشقی . عین البقر. صغیر گوزو. (از فرهنگ فارسی معین ) (از لاروس ) (از فرهنگ گیاهی بهرامی ).
- مینای آسمانی ؛ گونه ای مینا که آن را عَینون نیز گویند. (از فرهنگ گیاهی بهرامی ) (از لکلرک ). رجوع به عینون شود.
- مینای چمنی ؛ گونه ای مینا که دارای گلهای سفیدرنگ و نسبتاً درشت است و جزء گیاهان زیبای زینتی است . زهرالربیع. زهراللؤلؤ. بابونج ابیض . مینا. گل مینا. (از واژه نامه ٔ گیاهی ) (از فرهنگ گیاهی بهرامی ) :
سندس رومی در نارونان پوشاندند
خرمن مینا بر بیدبنان افشاندند.
هر کجا پوئی ز مینا خرمنی است
هر کجا جوئی ز دیبا خرگهی .
به محفلی که سخن گویم از عقیق لبش
مرا چو غنچه ٔ مینا گل از دهن ریزد .
- مینای آسمانی ؛ گونه ای مینا که آن را عَینون نیز گویند. (از فرهنگ گیاهی بهرامی ) (از لکلرک ). رجوع به عینون شود.
- مینای چمنی ؛ گونه ای مینا که دارای گلهای سفیدرنگ و نسبتاً درشت است و جزء گیاهان زیبای زینتی است . زهرالربیع. زهراللؤلؤ. بابونج ابیض . مینا. گل مینا. (از واژه نامه ٔ گیاهی ) (از فرهنگ گیاهی بهرامی ) :
سندس رومی در نارونان پوشاندند
خرمن مینا بر بیدبنان افشاندند.
منوچهری .
هر کجا پوئی ز مینا خرمنی است
هر کجا جوئی ز دیبا خرگهی .
منوچهری .
به محفلی که سخن گویم از عقیق لبش
مرا چو غنچه ٔ مینا گل از دهن ریزد .
مفید بلخی (از آنندراج ).
