می خورده
لغت‌نامه دهخدا
می خورده . [ م َ / م ِ خوَرْ / خُرْ / دَ / دِ ] (نف مرکب ) شراب خورده . باده خواره . می نوشیده . که شراب خورده باشد. مست و مخمور و می زده :
به دیده چو قار و به رخ چون بهار
چو می خورده ای چشم او پرخمار.
ایا می خورده ٔ غفلت کنون مستی و بیهوشی
خمار ار زین کند فردا کمال خویش نقصانی .
و رجوع به می خوردن و می خواره شود.
به دیده چو قار و به رخ چون بهار
چو می خورده ای چشم او پرخمار.
فردوسی .
ایا می خورده ٔ غفلت کنون مستی و بیهوشی
خمار ار زین کند فردا کمال خویش نقصانی .
سنائی (دیوان چ مدرس رضوی ص 674).
و رجوع به می خوردن و می خواره شود.
