می پرستی
لغت‌نامه دهخدا
می پرستی . [ م َ / م ِ پ َ رَ ] (حامص مرکب ) صفت و پیشه ٔ می پرست . باده گساری . می خوارگی :
تا می پرستی پیشه ٔ موبد است
تا بت پرستی پیشه ٔ برهمن .
مشو شیرین پرست ار می پرستی
که نتوان کرد با یکدل دو مستی .
ز مستی همه می پرستی بود
چه حاجت بود می چو مستی بود.
بت پرستی ز می پرستی به
مردن عاقلان ز مستی به .
و رجوع به می پرست شود.
تا می پرستی پیشه ٔ موبد است
تا بت پرستی پیشه ٔ برهمن .
فرخی .
مشو شیرین پرست ار می پرستی
که نتوان کرد با یکدل دو مستی .
نظامی .
ز مستی همه می پرستی بود
چه حاجت بود می چو مستی بود.
امیرخسرو.
بت پرستی ز می پرستی به
مردن عاقلان ز مستی به .
اوحدی .
و رجوع به می پرست شود.
