نابلسی

نابلسی . [ ب ُ ل ُ ] (اِخ ) (1050 - 1143 هَ . ق .) شیخ عبدالغنی بن اسماعیل بن عبدالغنی بن اسماعیل بن احمدبن ابراهیم ، معروف به نابلسی ازشاعران متصوف و مصنفان فراوان اثر دمشق است . به دمشق ولادت یافت و در دوازده سالگی پدرش درگذشت . پس از تحصیل فقه و اصول و حدیث و معانی و بیان ، بکار تدریس و تألیف پرداخت و در مباحثی از قبیل تصوف ، سفرنامه ،علوم ادبی ، لغت ، شعر و منطق آثاری از خود به جای گذاشت ، وی حنفی مذهب بود و به دلالت سیدعبدالرزاق گیلانی بطریقت نقشبندی قادری درآمد و در کتب محی الدین عربی و دیگر کتب صوفیه به تحقیق و مطالعه پرداخت . مردی کثیرالسفر بود، سفری به بغداد کرد و روزگاری را در آنجا گذرانید و از آن پس در لبنان و قدس و خلیل و مصر و حجاز و طرابلس سیر و سیاحتی کرد و سرانجام به دمشق بازآمد و در صالحیه ٔ دمشق مقام کرد و به سال 1143 هَ . ق . در همانجا درگذشت . برای اطلاع بیشتر از احوال وآثار وی رجوع شود به دائرةالمعارف اسلام ، سلک الدرر ج 3 ص 30، تاریخ الجبرتی ج 1 ص 154، معجم المطبوعات ص 1832، قاموس الاعلام ج 5 ص 3080 و ریحانةالادب ج 4 ص 139.