ناخوش آواز

ناخوش آواز. [ خوَش ْ / خُش ْ ] (ص مرکب ) آنکه آواز وی مطبوع نباشد. (ناظم الاطباء). بدصدا. بدآواز. که صوتی منکر و گوش خراش دارد. که آوازش دلنشین و دلپذیر نیست . که خوش آواز نیست :
اگر مهمان تست این ناخوش آواز
مرا فریاد رس زین میهمانت .

ناصرخسرو.

خدای این حافظان ناخوش آواز
بیامرزاد اگر ساکن بخوانند.

سعدی .

ناخوش آواز اگر دراز کشد
نه خداوند، خلق از او خشنود.

سعدی .

ناخوش آوازی ببانگ بلند قرآن میخواند. (گلستان ).