ناسفته

ناسفته . [ س ُ ت َ / ت ِ ] (ن مف مرکب ) سوراخ ناکرده . سوراخ ناشده . درست و بی رخنه . (ناظم الاطباء). سفته ناشده . نسفته :
چو ناسفته گوهر سه دخترش بود
نبودش پسر دختر افسرش بود.

فردوسی .

کمر بسته و تیغ برداشته
یکی گوش ناسفته نگذاشته .

نظامی .

|| دوشیزه ٔ بی عیب که رسوا نباشد. (ناظم الاطباء). دوشیزه . باکره . کنایه از زن باکره :
من آن سفته گوشم که خاقان چین
ز ناسفتگان کرده بودم گزین .

نظامی (از آنندراج ).

- دُرِّ ناسفته ، گوهر ناسفته ؛ مروارید سوراخ نشده :
زبرجد یکی جام بودش بگنج
همان در ناسفته هفتاد و پنج .

فردوسی .

در ناسفته را گر سفت باید
سخن در گوش دریا گفت باید.

نظامی .

- || دوشیزه . باکره :
بسی در بر آن در ناسفته سفت
بسی گفتنی های ناگفته گفت .

نظامی .

بود از صدف دگر قبیله
ناسفته دریش هم طویله .

نظامی .

ناسفته دری و در همی سفت
چون خود همه بیت بکر می گفت .

نظامی .

- || سخن بکر. مضمون بدیع :
ز گنج سخن مهر برداشتم
در او در ناسفته نگذاشتم .

نظامی .

در ناسفته ای به مرجان سفت .

نظامی .

|| نازک . چیزی که کلفت نباشد.(ناظم الاطباء) .