ناشتائی
لغت‌نامه دهخدا
ناشتائی . (اِ) هر چیزی که پس از مدتی چیز نخوردن و روزه گرفتن خورند. (ناظم الاطباء). صبحانه . ناهارشکن . ناشتاشکن . زیرقلیانی . سلفه . طعام مختصری که صبح با چای یا قهوه ٔ رقیق خورند. || (حامص ) روزه داری . گرسنگی . ناهاری . (ناظم الاطباء). ناشتا بودن . رجوع به ناشتا شود.
