ناف آسمان
لغتنامه دهخدا
ناف آسمان . [ ف ِ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایه از قطب فلک . (آنندراج ). وسطالسماء. وسط آسمان . میان آسمان :
سپهر گفت بهل مدح روزگار بگو
که آفتاب سوی ناف آسمان آمد.
سپهر گفت بهل مدح روزگار بگو
که آفتاب سوی ناف آسمان آمد.
عرفی (از آنندراج ).