ناوقت
لغتنامه دهخدا
ناوقت . [وَ ] (ق مرکب ) ناهنگام . بی موقع. به ناوقت . به ناگاه . نه بوقت . بی گاه . بی هنگام . نه بموقع خود :
رویم چو گل زرد شد از درد جهالت
وین سرو به ناوقت بخمّید چو چنبر.
رویم چو گل زرد شد از درد جهالت
وین سرو به ناوقت بخمّید چو چنبر.
ناصرخسرو.