ناوک زن
لغت‌نامه دهخدا
ناوک زن . [ وَ زَ ] (نف مرکب ) ناوک انداز. تیرانداز. (از آنندراج ) (بهار عجم ). ناوک زننده :
ناوک زنی چو غمزه ٔ او در زمانه نیست
جز جان من خدنگ بلا را نشانه نیست .
دمد تیر و جهد زین نه سپر بی دست ناوک زن
بر آن خاکی که پای آن سبک پی را نشان باشد.
ناوک زنی چو غمزه ٔ او در زمانه نیست
جز جان من خدنگ بلا را نشانه نیست .
امیرخسرو (از فرهنگ نظام ).
دمد تیر و جهد زین نه سپر بی دست ناوک زن
بر آن خاکی که پای آن سبک پی را نشان باشد.
وحشی .
