نبایوت

نبایوت . [ ن َ ] (اِخ ) نبایوط. مؤلف قاموس کتاب مقدس آرد: نبایوت [ بمعنی محل های مرتفع] اول زاده ٔ اسماعیل است و از قراری که میگویند اولاد وی در بلاد عرب سکنی ورزیدند در نزدیکی وادی موسی ، و گویند نباطیان که در تواریخ یونان و روم مذکورند اولاده ٔ نبایوت بوده اند. (از قاموس کتاب مقدس ص 870).