نبکةلغتنامه دهخدانبکة. [ ن َ ب َ ک َ / ن َ ک َ ] (ع اِ) زمین که در آن نشیب و فراز باشد. || پشته . ریگ توده ٔ خرد. || پشته ٔ تیزسر، و گاهی سرخ هم باشد. (منتهی الارب ) (آنندراج ). ج ، نبک ، نبوک ، نباک .
