نخچیرگه
لغت‌نامه دهخدا
نخچیرگه . [ ن َ گ َه ْ ] (اِ مرکب ) شکارگاه . صیدگاه . نخچیرگاه . نخجیرگاه :
چو بگذشت نیمی ز روز دراز
سپهبد ز نخچیرگه گشت باز.
دگر هفته با لشکر سرفراز
به نخچیرگه رفت با یوز و باز.
همی بود بهمن به زاولستان
به نخچیرگه با می و گلستان .
یوز زآن فخر که شد در خور نخچیرگهش
بعد از این کبر پلنگان بود اندر سر او.
گفت فرمان تو راست کار بساز
تا ز نخچیرگه من آیم باز.
به نخچیرگه شیر کردی شکار
ز گور و گوزنش نرفتی شمار.
چو بگذشت نیمی ز روز دراز
سپهبد ز نخچیرگه گشت باز.
فردوسی .
دگر هفته با لشکر سرفراز
به نخچیرگه رفت با یوز و باز.
فردوسی .
همی بود بهمن به زاولستان
به نخچیرگه با می و گلستان .
فردوسی .
یوز زآن فخر که شد در خور نخچیرگهش
بعد از این کبر پلنگان بود اندر سر او.
ادیب صابر.
گفت فرمان تو راست کار بساز
تا ز نخچیرگه من آیم باز.
نظامی .
به نخچیرگه شیر کردی شکار
ز گور و گوزنش نرفتی شمار.
نظامی .
