نرم گوی

نرم گوی . [ ن َ ] (نف مرکب ) نرم گو. نرم زبان . نرم گفتار. باادب :
درشتی ز کس نشنود نرم گوی
سخن تا توانی به آزرم گوی .

فردوسی .

چو کافور موی و چو گلبرگ روی
دل آزرم جوی و زبان نرم گوی .

فردوسی .

پس آنگاه با هندوی نرم گوی
به سوگند و پیمان شد آزرم جوی .

نظامی .