نصیری

نصیری . [ ن َ ] (اِخ ) (میرزا...) لطفعلی بن محمدکاظم تبریزی ملقب به صدرالافاضل و مشهور به ادیب و متخلص به فانی و بعداً به دانش ، از علمای معقول و منقول و از شاعران متأخر است . به سال 1268 هَ . ق . در شیرازتولد یافت سپس به تهران آمد و در سال 1350 درگذشت ودر ابن بابویه شهر ری مدفون گشت . از تألیفات اوست : 1- اخگر، در شرح معمیات . 2- اساطیر. 3- الاعلام فی ترجمة بعض الاعلام . 4- اغلاط بهجةاللغات . 5- اکسیر اللغة. 6- الباحث ، در لغت ترکی . 7- خطبه ٔ لؤلؤئیة. 8- خمسةالمجد و جمسةالنجد. 9- داموس ، در شرح اغلاط قاموس . 10- دبستان ، در مصطلحات علمیه ٔ لغت فرس . 11- دستورالبلاغه . 12- دمعه ، در محاضرات . 13- راموزالرموز، در خط. 14- رسالةالاصوات ، در موسیقی . 15- رساله در کیفیت و آداب خط عبری . 16- رساله در خط رقاع . 17- رساله ٔ سینیه . 18- رساله شینیه . 19- سخنستان ، در لغت فارسی . 20-شرح قانونچه . 21- قصیده ٔ انصافیة. 22- الکشف عما علی الکشف . 23- کشف الغمام عن شمس الاسلام . 24- کفاةالشتات و الفتات . 25- کلم و حکم ، و غیره . از اشعار اوست :
به دزدی ز لعلت اگر بوسه ای
ربودم بدینسان چرائی بهم
بهل گر مرا می نداری بحل
که آهسته آن را به جایش نهم .

(از ریحانة الادب ج 6 ص 192).