نظام الدین

نظام الدین . [ ن ِ مُدْ دی ] (اِخ ) عبدالحی بن عبدالوهاب بن علی حسینی . از فضلا و فقیهان و ادبای قرن دهم و معاصر شاه اسماعیل و شاه طهماسب صفوی است ، وی اصلاً جرجانی است ، عهد جوانی را در استراباد گذراند و به سال به هرات مهاجرت کرد و منظور شاه سلطان حسین بایقرا شد سپس در مدرسه ٔ گوهرشادآغا مدرس گشت و در عهد سلطنت شاه اسماعیل صفوی به اوج شهرت و عزت رسید و منصب قضای بلاد خراسان بدو مفوض گشت ، و دراواخر عمر به کرمان آمد و در همین جا بعد از سال 959هَ . ق . درگذشت . از تألیفات اوست : ترجمه ٔ الفیه ٔ شهید اول ، حاشیه ٔ شرح شمسیه ، حاشیه ٔ شرح هدایه ، الخطب ، المعضلات در مسائل حکمی و فقهی . این بیت او راست :
به دور روی توام بت پرست می گویند
چه گویم ای بت من هرچه هست می گویند.
(از ریحانة الادب ج 4 ص 210) (مجالس النفائس ص 141) (صبح گلشن ص 530). نیز رجوع به روضات الجنات ص 351 و الذریعه ج 4 ص 81 و حبیب السیرجزو 4 ج 3 ص 116 و نظام الدین هروی شود.