نعتة
لغتنامه دهخدا
نعتة. [ ن ُ ت َ ] (ع ص ) در مورد کنیز و غلام ، به نهایت بودن در رفعت و علو مقام . در غایت رفعت و حسن وجمال بودن . (از متن اللغة): عبدک نعتة؛ بنده ٔ تو نهایت بلندمرتبه است ، و کذا امتک . (منتهی الارب ). غایة فی الرفعة؛ ای الحسن و الجمال . (از اقرب الموارد).
