نغزگفتار
لغت‌نامه دهخدا
نغزگفتار. [ ن َ گ ُ ](ص مرکب ) شیرین سخن . خوش بیان . (یادداشت مؤلف ). شیواسخن . که گفتاری خوش و سخنی دلنشین دارد :
جوابش داد پیر نغزگفتار
که در پیری تو خود بگریزی از یار.
زمانه نغزگفتاری ندارد
وگردارد چو تو باری ندارد.
|| (اِ مرکب ) گفتار خوش و دلنشین . سخن نغز.
جوابش داد پیر نغزگفتار
که در پیری تو خود بگریزی از یار.
نظامی .
زمانه نغزگفتاری ندارد
وگردارد چو تو باری ندارد.
نظامی .
|| (اِ مرکب ) گفتار خوش و دلنشین . سخن نغز.
