نقب زدن

نقب زدن . [ ن َ زَ دَ ] (مص مرکب ) به قصدغارت خزینه ای یا دزدی از خانه ای یا گشودن حصاری ، راهی در زیرزمین تعبیه کردن و از آن راه مخفیانه به خزینه یا خانه یا حصار داخل شدن . مخفیانه و از زیرزمین به جائی رخنه کردن و بدانجا راه یافتن :
خطری کرده و در گنج طرب نقب زده
نقب کاران همه ره با خطر آمیخته اند.

خاقانی .

هم به پناه رخت نقب زدم بر لبت
باک نکردم که صبح آفت نقاب شد.

خاقانی .

خیز در این سبز کوشک نقب زن از دود دل
درشکن از آه صبح سقف شبستان او.

خاقانی .

آن نظر که بنگرد این جزر و مد
او ز نحسی سوی سعدی نقب زد.

مولوی .

عاجزم در گره خویش گشودن صائب
من که نقب از مژه در سینه ٔ خارا زده ام .

صائب (آنندراج ).

نقب در خانمان خفته زنند
دزد خالی بود ز بیداران .

؟

|| منفذی و راه گذری در دل کوه یا در زیر زمین گشودن .