نقوی

نقوی . [ ن َ ق َ ] (اِخ ) دلدارعلی (سید...)بن سیدمحمدمعین نصیرآبادی لکهنوئی ، معروف به نقوی . از اکابر فقها و علمای امامیه ٔ هندوستان است .وی به سال 1166 هَ . ق . در قریه ٔ نصیرآباد هندوستان تولد یافت و پس از تحصیلات مقدماتی به عراق رفت و درمحضر درس بهبهانی و بحرالعلوم و شهرستانی و دیگر اساتید آن سامان تلمذ کرد، سپس به لکهنو بازگشت و ریاست مذهبی آن دیار را به عهده گرفت و به سال 1235 هَ .ق . درگذشت . از تألیفات اوست : اثارةالاحزان فی مصائب سید شباب اهل الجنان . احیاءالسنة و اماتةالبدعة. اساس الاصول . حاشیه ٔ شرح هدایة. ذوالفقار. رساله ٔ ذهبیة. الشهاب الثاقب . الصوارم الالهیة. عمادالاسلام . مسکن القلوب عند فقدالمحبوب . منتهی الافکار. المواعظ الحسینیة. (از ریحانة الادب ج 4 ص 230). و رجوع به الذریعة شود.