نقیا
لغت‌نامه دهخدا
نقیا. [ ن َ ] (اِخ )اصفهانی ، مشهور به دنگی .از شاعران و لطیفه گویان قرن یازدهم است . او راست :
نگاری را که دل درپرده ٔ جان داشت مستورش
چه سان نزدیک غیری می توانم دید از دورش .
نگار کله پز من که دل سراچه ٔ اوست
تمام لذت عالم میان پاچه ٔ اوست .
نگاری را که دل درپرده ٔ جان داشت مستورش
چه سان نزدیک غیری می توانم دید از دورش .
نگار کله پز من که دل سراچه ٔ اوست
تمام لذت عالم میان پاچه ٔ اوست .
(از تذکره ٔ نصرآبادی ص 430).
