نمازکنلغتنامه دهخدانمازکن . [ ن َ ک ُ ] (نف مرکب ) به جاآورنده ٔ نماز. نمازگزار. (فرهنگ فارسی معین ). نمازخوان . نمازی : مردی مرا بود از اهل صلاح و نمازکن .(تفسیر ابوالفتوح ج 4 ص 377، از فرهنگ فارسی معین ).
