ننگ داشتن

ننگ داشتن . [ ن َ ت َ ] (مص مرکب ) عار داشتن . (فرهنگ فارسی معین ). تذمم . استنکاف . نکف . فخر. (از تاج المصادر بیهقی ) :
تو را ننگ باید همی داشتن
به خیره همی چون کنی افتخار؟

ناصرخسرو.

ننگ دارم که شوم کرکس طبع
کز خرد نام همای است مرا.

خاقانی .

- ننگ داشتن از صفتی (کاری ) ؛ از آن عار داشتن و آن را دون شأن و مغایر حیثیت خود شمردن و موجب سرشکستگی خود دانستن و از آن سر باززدن :
گواژه که هستش سرانجام جنگ
یکی خوی زشت است از او دار ننگ .

بوشکور.

از این ننگ دارد خردمند مرد
تو گرد در ناسپاسی مگرد.

فردوسی .

ابر و دریا سخی بوند به طبع
دستش از هر دو ننگ دارد و عار.

فرخی .

همی گفت از آنسان سپاهی به جنگ
ز یک تن گریزان ندارید ننگ .

اسدی .

وینچنین چیز دیو باشد و من
از چنین دیو ننگ دارم ننگ .

ناصرخسرو.

ننگ دار از آنکه همچون جاهلان بر طَمعْ مال
بر مدیح شاه یا میری قلم را تر کنی .

ناصرخسرو.

چونکه دارد از خریداریش ننگ
خود کند بیمار و شَل ّ و کور و لنگ .

مولوی .

به فتراک پاکان فروریز چنگ
که عارف ندارد ز دریوزه ننگ .

سعدی .

بگو ننگ از او در قیامت مدار
که این را به جنت برند آن به نار.

سعدی .

امثال تواز صحبت ما ننگ ندارند
جای مگس است اینهمه حلوا که تو داری .

سعدی .

کسی ننگ دارد ز آموختن
که از ننگ نادانی آگاه نیست .

رافعی .

|| شرم داشتن . خجل و شرمنده بودن . (ناظم الاطباء). رجوع به شواهد ذیل معنی قبلی شود. || خوار و حقیر بودن .(از ناظم الاطباء).