نوازن
لغت‌نامه دهخدا
نوازن . [ ن َ زَ ] (نف مرکب ) نوازننده . که آلت موسیقی نوازد. که آهنگی نوازد :
گر پارسا زنی شنود شعر پارسیش
وآن دست بیندش که بدانسان نوازن است .
|| نغمه سرا. نغمه خوان . دستان سرا :
چون دم برآرم از سر زانو به باغ غم
از شاخ سدره مرغ نوازن درآورم .
|| آهنگساز. (فرهنگ فارسی معین ).
گر پارسا زنی شنود شعر پارسیش
وآن دست بیندش که بدانسان نوازن است .
یوسف عروضی .
|| نغمه سرا. نغمه خوان . دستان سرا :
چون دم برآرم از سر زانو به باغ غم
از شاخ سدره مرغ نوازن درآورم .
خاقانی .
|| آهنگساز. (فرهنگ فارسی معین ).
