نواله خوردن
لغت‌نامه دهخدا
نواله خوردن . [ ن َ ل َ / ل ِ خوَرْ / خُرْ دَ ] (مص مرکب ) لقمه خوردن :
گوینده چو دید کآن جوانمرد
بی دوست نواله ای نمی خورد.
مجنون که ز نوش بود بی بهر
می خورد نواله های چون زهر.
رجوع به نواله شود. || نصیب بردن . لفت ولیس کردن .حیف ومیل کردن :
نز هیچ عمل نواله ای خوردم
نز هیچ قباله باقیی دارم .
گوینده چو دید کآن جوانمرد
بی دوست نواله ای نمی خورد.
نظامی .
مجنون که ز نوش بود بی بهر
می خورد نواله های چون زهر.
نظامی .
رجوع به نواله شود. || نصیب بردن . لفت ولیس کردن .حیف ومیل کردن :
نز هیچ عمل نواله ای خوردم
نز هیچ قباله باقیی دارم .
مسعودسعد.
