نوحه گر

نوحه گر. [ ن َ / نُو ح َ / ح ِ گ َ ] (ص مرکب ) آنکه نوحه می کند. (ناظم الاطباء). که فغان و شیون و زاری کند :
من که خاقانیم به باغ جهان
عندلیبم ولیک نوحه گرم .

خاقانی .

دیدم صف ملائکه ٔچرخ نوحه گر
چندان که آن خطیب سحر در خطاب شد.

خاقانی .

چنان غریو برآورده بودم از غم عشق
که بر موافقتم زهره نوحه گر می گشت .

سعدی .

|| نوحه خوان . که در مجالس عزا چون مصیبت رسیدگان به آواز شیون و زاری و نوحه خوانی کند :
ببارید از دیده خون جگر
بنالید همچون زن نوحه گر.

فردوسی .

هر زمان نوحه کند فاخته چون نوحه گری
هر زمان کبک همی تازد چون جاسوسی .

منوچهری .

تو را بر بام زاری زود خواهد کرد نوحه گر
تو بیچاره همی مستی کنی بر بانگ زیر و بم .

ناصرخسرو.

چرخ گردان بسی برآورده ست
نوحه و نوحه گر ز معدن سور.

ناصرخسرو.

از کرده ٔ خود یاد کن و بِگْری ازیرا
بر عمر به از تو به تو کس نوحه گری نیست .

سنایی .

نوحه گر کز پی تسو گوید
او نه از دل که از گلو گوید.

سنایی .

ساخت گرستن چو زن نوحه گر.

سوزنی .

تا دمی ماند ز من نوحه گران بنشانید
وارشیداه کنان نوحه سرائید همه .

خاقانی .

گر بود در ماتمی صد نوحه گر
آه صاحب درد را باشد اثر.

عطار.

هرگاه که در ماتم من نوحه گر آید
ماتم زده باید که بود نوحه گر من .

عطار.

زاغ پوشیده سیه چون نوحه گر
در گلستان نوحه کرده بر خضر.

مولوی .

|| آنکه شیر می دوشد(؟). (ناظم الاطباء).