نوری
لغت‌نامه دهخدا
نوری . (اِخ ) محمد اندنانی اصفهانی (قاضی ...)، ملقب به نورالدین و متخلص به نوری . از شاعران قرن دهم هجری و از معاصران شاه طهماسب صفوی است . به سال 1000 هَ . ق . درگذشته است . شاعری کم گوی و گزیده گوی بوده است . او راست :
بیند چو کسی سوی تو، گیرم سر راهش
تا ذوق تماشای تو دزدم ز نگاهش .
جای ترحم است به من کز جنون عشق
می خواهم از تو آنچه در آب و گل تو نیست .
بیم است سراپای مرا زآتش دوزخ
جز سینه که آن داغ تمنای تو دارد.
رجوع به مجمع الخواص ص 153 و صبح گلشن ص 560 و نگارستان سخن ص 134 و تذکره ٔ روز روشن ص 852 و عالم آرای عباسی ص 133 و فرهنگ سخنوران ص 620 و آتشکده ٔ آذر چ سادات ناصری ص 1035 شود.
بیند چو کسی سوی تو، گیرم سر راهش
تا ذوق تماشای تو دزدم ز نگاهش .
جای ترحم است به من کز جنون عشق
می خواهم از تو آنچه در آب و گل تو نیست .
بیم است سراپای مرا زآتش دوزخ
جز سینه که آن داغ تمنای تو دارد.
رجوع به مجمع الخواص ص 153 و صبح گلشن ص 560 و نگارستان سخن ص 134 و تذکره ٔ روز روشن ص 852 و عالم آرای عباسی ص 133 و فرهنگ سخنوران ص 620 و آتشکده ٔ آذر چ سادات ناصری ص 1035 شود.
