نکوحال
لغتنامه دهخدا
نکوحال . [ ن ِ ] (ص مرکب ) نیکوحال . به سامان . توانگر. مرفه . صاحب جاه و قدرت :
دشمن چو نکوحال شدی گرد تو گردد
زنهارمشو غره بدان چرب زبانیش .
|| سالم وسرحال . سردماغ . تندرست .
دشمن چو نکوحال شدی گرد تو گردد
زنهارمشو غره بدان چرب زبانیش .
ناصرخسرو.
|| سالم وسرحال . سردماغ . تندرست .