نیکوسیر

نیکوسیر. [ سی َ ] (ص مرکب ) نیک نهاد. خوش وضع و خوش اخلاق و مؤدب . (ناظم الاطباء). خوش رفتار. نکوسیرت :
منت بنده ٔ خوب نیکوسیر
به دست آرم این رابه نخاس بر.

سعدی .

در این بوم حاتم شناسی مگر
که فرخنده روی است و نیکوسیر.

سعدی .

گل بی خار میسر نشود در بستان
گل بی عیب جهان مردم نیکوسیرند.

سعدی .