نیکی ده

نیکی ده . [ دِه ْ ] (نف مرکب ) منان . نعمت بخشنده . معطی . نیکی دهش :
خداوند نیکی ده و رهنمای
خداوند جای و خداوند رای .

فردوسی .

ولیکن به نیروی گیهان خدای
خداوند نیکی ده و رهنمای .

فردوسی .

به یزدان گرای و سخن زو فزای
که اوی است نیکی ده و رهنمای .

فردوسی .