نیک خوی

نیک خوی . (ص مرکب ) نیک خو. رجوع به نیک خو شود :
به شاه جهان گفت کای نیک خوی
مرا چهر سام آمده ست آرزوی .

فردوسی .

بدو گفت آمد گه آرزوی
بگویم ترا ای زن نیک خوی .

فردوسی .

بدو گفت کای مادر نیک خوی
بنگزینم این راه بر آرزوی .

فردوسی .

ایزد این دولت فرخنده و پاینده کناد
بر تو ای نیک دل نیک خوی نیک سیر.

فرخی .

ای نیک نام ای نیک خوی ای نیک دل ای نیک روی
ای پاک اصل ای پاک رای ای پاک طبع ای پاک دین .

فرخی .

بر خویش ازپی آن گفتم کامروز چو من
کس نداند خوی آن نیک خوی راد رزین .

فرخی .

ازین بنده نوازی و ازین عذرپذیری
ازین شرمگنی نیک خویی خوب خصالی .

فرخی .

دیرخواب و زودخیز و تیزگرد و دوربین
خوش عنان و کش خرام و پاک زاد و نیک خوی .

منوچهری .

آزاده طبع و پاک نهاد و مجرد است
نیکوخصال و نیک خوی است وموحد است .

منوچهری .

چنین گفت صاحبدل نیک خوی
که سهل است ازین بیشتر گو بگوی .

سعدی .