هامدة

هامدة. [ م ِ دَ ] (ع ص ) مؤنث هامد: ارض هامدة؛ زمین که در آن نه حیات و نه چوب و نه گیاه و نه باران باشد. || نار هامدة؛ آتش خاموش شده . (ناظم الاطباء). || ثمرة هامدة؛ میوه ٔ گندیده سیاه گشته . (از اقرب الموارد). ج ، هوامد.