هبةا

هبةا. [ هَِ ب َ تُل ْ لاه ] (اِخ ) ابن جعفربن سناء الملک ابی عبداﷲ محمدبن هبةاﷲ السعدی ، مکنی به ابوالقاسم و معروف به قاضی سعید. از فضلا و شعرای بزرگ مصر، به سال 545 در مصر به دنیا آمد مدتی در دیوان انشاء مصر خدمت کرد، شعری نیکو و نثری شیوا داشت . از آثار اوست «فصوص الفصول » که در آن بسیاری از منشآت کاتبان همعصر خودبخصوص قاضی فاضل را جمع کرده است . دیوانی به نام «درالطراز» و کتاب «روح الحیوان » که مختصری از کتاب الحیوان جاحظ است و «دیوان اشعار» و نیز قسمت دوم از منظومه ای در «جنگهای رسول » که در کتابخانه ٔ ظاهریه دمشق مضبوط است ممکن است از وی باشد. از اشعار اوست :
و من کل شی ٔ قد صحوت سوی هوی
اقام عذولی بالملام و اقعدا
اذا وصل من اهواه لم یک مسعدی
فلیت عذولی کان بالصمت مسعدا
یحب حبیبی من یکون مفنداً
فیالیتنی کنت العذول المفندا
و قال لقد «آنست ناراً» بخده
فقلت : و انی ما «وجدت بهاهدی ».
(از معجم الادباء ج 19 ص 270) (از الاعلام زرکلی چ 2 ج 9 ص 57). و رجوع به ابن سناءالملک شود.