هبةا

هبةا. [ هَِ ب َ تُل ْ لاه ] (اِخ ) ابن عبداﷲبن کامل ، مکنی به ابوالقاسم و معروف به ابن کامل . داعی الدعاة فاطمیان (عبیدیان ) در مصر بود و در اواخر دولت ایشان قاضی القضاة مصر شد. وی به فخرالامناء لقب میکرد. در ادب و شعر دستی داشت . ابن قاضی شهبة گوید که وی از کبار علماء دولت مصر بود و هنگامی که حکومت ایشان منقرض گشت ، وی یکی از هشت تنی بود که برای برگرداندن دولت بنی عبید میکوشیدند و سرانجام صلاح الدین آنان را به دار آویخت (569 هَ . ق .). (اعلام زرکلی چ 2 ج 9 ص 61).