هبةا

هبةا. [ هَِ ب َ تُل ْلاه ] (اِخ ) ابن حسن بن منصور طبری رازی اللالکائی . ازحافظان حدیث و از فقهای شافعی . اهل طبرستان بود ولی در بغداد رحل اقامت افکند و در آخر عمر به دینور رفت و در همانجا به سال 418 وفات یافت . از آثار اوست : «شرح السنة» در دو مجلد و کتاب «السنن ». کتاب اخیر شاید همان کتابی باشد که بروکلمن آن را «حجج اصول اهل السنة و الجماعة» نامیده است ، «اسماء رجال الصحیحین » و «کرامات اولیاء». (از اعلام زرکلی چ 3 ج 9 ص 57).