هبةا

هبةا. [هَِ ب َ تُل ْ لاه ] (اِخ ) ابن حامدبن احمدبن ایوب بن علی بن ایوب ، مکنی به ابومنصور و معروف به عمیدالرؤسا. ادیبی فاضل و نحوی و لغوی و شاعر بود. وی نزد ابوالحسن علی بن عبدالرحیم الرقی معروف به ابن عصار ادب آموخت و مقامات را از ابن النقور یاد گرفت و از وی روایت کرد. هبةاﷲ صاحب نظم و نثر بود و به وجه الدویبة لقب میکرد. در شهر خود دارای احترامی تمام بود و ریاست اداری آن را داشت . وی مرجع اهل علم و ادب بود. به سال 610 هَ .ق . وفات یافت . (معجم الادباء ج 19 ص 264).