هجف
لغتنامه دهخدا
هجف . [ هَِج َف ف ] (ع ص ) شترمرغ سالخورده . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || درشت اندام گران سنگ از شترمرغ و از مردم . (منتهی الارب ). جافی الثقیل من النعام و من الناس . (اقرب الموارد). || دراز سطبر و فراخ شکم . (منتهی الارب ). الرغیب الجوف . (اقرب الموارد).