هده
لغت‌نامه دهخدا
هده . [ هَُ دَ / دِ ] (اِ) حق وراست و درست باشد چنانکه بیهده ناحق و باطل و هرزه را گویند. (برهان ). حق . (اسدی ). هوده . قیاس کنید با بیهوده و بیهده . (حاشیه ٔ برهان چ معین ) :
مهرجویی ز من و بی مهری
هده جویی ز من و بیهده ای .
|| فائده . (برهان ).
- بیهده ؛ بیفایده . بی ارزش :
بر در میر تو ای بیهده بستی طمعی
از طمع صعب تر آن را که نه قید است و نه بند.
به رنج بیهده ای دوست گنج نتوان برد
که بخت راست فضیلت نه زور بازو را.
رجوع به هوده و بیهوده شود.
مهرجویی ز من و بی مهری
هده جویی ز من و بیهده ای .
رودکی .
|| فائده . (برهان ).
- بیهده ؛ بیفایده . بی ارزش :
بر در میر تو ای بیهده بستی طمعی
از طمع صعب تر آن را که نه قید است و نه بند.
ناصرخسرو.
به رنج بیهده ای دوست گنج نتوان برد
که بخت راست فضیلت نه زور بازو را.
سعدی .
رجوع به هوده و بیهوده شود.
