هرا
لغت‌نامه دهخدا
هرا. [ هَُ رْ را ] (اِ) درخشیدن . || ترس و بیم . (برهان ). مانند هُرِه دردلهره . (از حاشیه ٔ برهان چ معین ). || آواز مهیب مانند آواز وحوش و سباع در افغانی هورا و هرابه فتح اول . (از حاشیه ٔ برهان چ معین ) :
نه آوای مرغ و نه هرای دد
زمانه زبان بسته از نیک و بد.
مرا بیدار مانده چشم و گوش و دل که چون یابم
به چشم از صبح برقی یا بگوش از وحش هرایی .
نه آوای مرغ و نه هرای دد
زمانه زبان بسته از نیک و بد.
فردوسی .
مرا بیدار مانده چشم و گوش و دل که چون یابم
به چشم از صبح برقی یا بگوش از وحش هرایی .
ناصرخسرو.
