هرولة

هرولة. [ هََرْ وَ ل َ] (ع مص ) رفتاری میان دویدن و رفتن و دویدن بعد عنق و شتاب رفتن . (منتهی الارب ). نوعی از رفتار که پویه نیز گویند. (ناظم الاطباء). شتاب کردن در رفتن کمتر از خبب یا بین عدو و مشی . (اقرب الموارد) :
کرده پندازی گرد تله ای هروله ای
تا درافتاده به حلقش در مشکین تله ای .

منوچهری (دیوان چ دبیرسیاقی ص 189).

گفت : نی . گفتمش : بوقت طواف
که دویدی به هروله چو ظلیم .

ناصرخسرو.