هفت کشور

هفت کشور. [ هََ ک ِش ْ وَ ] (اِ مرکب ) هفت اقلیم . هفت قسمت بزرگ جهان قدیم :
زمین هفت کشور به شاهی تو راست
سپاهی و گاهی و راهی تو راست .

فردوسی .

به هر هفت کشور همی بنگرید
که آید نشانی ز بیژن پدید.

فردوسی .

پس آن جام بر کف نهاد و بدید
در او هفت کشور همی بنگرید.

فردوسی .

همیشه شاد و خندان باد و دلشاد
ملک محمود شاه هفت کشور.

فرخی .

مهتران هفت کشورکهتران صاحبند
هر کسی کاو کهتر صاحب بود مهتر شود.

فرخی .

گرفت از ماه فروردین جهان فر
چو فردوس برین شد هفت کشور.

عنصری .

ز بانگ بوق و هول کوس هزمان
درافتد زلزله در هفت کشور.

عنصری .

خرد را اتفاق آن است با توفیق یزدانی
که فرمان میدهند او را بر این هر هفت کشورها.

منوچهری .

بنا چون بی خداوندی نباشد
نباشد بی خدایی هفت کشور.

ناصرخسرو.

بدین هر چهار ای شه هفت کشور
نیاید کس از هفت و چار تو افزون .

سوزنی .

زآن سعادت که در سرت دانند
مقبل هفت کشورت خوانند.

نظامی .

وآن سراچه که هفت پیکر بود
بلکه ارتنگ هفت کشور بود.

نظامی .

بدین راستی بود پیمان او
که شد هفت کشور به فرمان او.

نظامی .

هفت کشور نمی کنند امروز
بی مقالات سعدی انجمنی .

سعدی .

شیراز و آب رکنی و آن باد خوش نسیم
عیبش مکن که خال رخ هفت کشور است .

حافظ.

رجوع به هفت اقلیم شود.