هفت گردون
لغت‌نامه دهخدا
هفت گردون . [ هََ گ َ ] (اِ مرکب ) هفت آسمان . هفت چرخ . هفت فلک . هفت کحلی :
جلالش برنگیرد هفت گردون
سپاهش برنتابد هفت کشور.
بر سرش ناگهان شبیخون برد
گرد بالای هفت گردون برد.
ما که جزوی ز هفت گردونیم
با تو بیرون ز هفت بیرونیم .
چون بنالد زاربی شکر و گله
افتد اندر هفت گردون غلغله .
جلالش برنگیرد هفت گردون
سپاهش برنتابد هفت کشور.
عنصری .
بر سرش ناگهان شبیخون برد
گرد بالای هفت گردون برد.
نظامی .
ما که جزوی ز هفت گردونیم
با تو بیرون ز هفت بیرونیم .
نظامی .
چون بنالد زاربی شکر و گله
افتد اندر هفت گردون غلغله .
مولوی .
