هفت گره
لغت‌نامه دهخدا
هفت گره . [ هََ گ ِ رِه ْ ](اِ مرکب ) کنایت از هفت آسمان . (برهان ) :
گر هفت گره به چرخ دادی
هفتاد گره بدو گشادی .
|| کنایت از هفت زمین یا هفت کشور. (برهان ) :
زین دو سه چنبر که بر افلاک زد
هفت گره بر کمر خاک زد.
گر هفت گره به چرخ دادی
هفتاد گره بدو گشادی .
نظامی .
|| کنایت از هفت زمین یا هفت کشور. (برهان ) :
زین دو سه چنبر که بر افلاک زد
هفت گره بر کمر خاک زد.
نظامی .
