هم گوشه
لغت‌نامه دهخدا
هم گوشه . [ هََ ش َ / ش ِ ] (ص مرکب ) هم جنس و همسایه . (برهان ) :
بپرسیدش از دوستان کهن
که بودند هم گوشه و هم سخن .
گاهی به نشیبی شده همگوشه ٔ ماهی
گاهی به فرازی شده برتر ز دوپیکر.
مگر نه مقرند دیوانْت یکسر
که تو خر نه همگوشه ٔ بومعینی .
جز عرصه ٔ بزم گهرآگین تو گردون
همگوشه کجا یافت ره کاهکشان را؟
بپرسیدش از دوستان کهن
که بودند هم گوشه و هم سخن .
فردوسی .
گاهی به نشیبی شده همگوشه ٔ ماهی
گاهی به فرازی شده برتر ز دوپیکر.
ناصرخسرو.
مگر نه مقرند دیوانْت یکسر
که تو خر نه همگوشه ٔ بومعینی .
ناصرخسرو.
جز عرصه ٔ بزم گهرآگین تو گردون
همگوشه کجا یافت ره کاهکشان را؟
انوری .
