هوا گرفتن
لغت‌نامه دهخدا
هوا گرفتن . [ هََ گ ِ رِ ت َ ] (مص مرکب ) بر هوا رفتن . پرواز کردن . اوج گرفتن :
پس نیاری هیچ جنبیدن ز جا
تا نگیرد مرغ خوب تو هوا.
بسم از هوا گرفتن که پری نماند و بالی
به کجا روم ز دستت که نمی دهی مجالی .
گرد ارچه بسی هوا بگیرد
هرگز نرسد به گرد افلاک .
به بال و پر مرو از ره که تیر پرتابی
هوا گرفت زمانی ولی به خاک نشست .
ز خاکدان تعلق گرفته ایم هوا
غبار دست ندارد به طرف دامن ما.
رجوع به هواگیر شود.
پس نیاری هیچ جنبیدن ز جا
تا نگیرد مرغ خوب تو هوا.
مولوی .
بسم از هوا گرفتن که پری نماند و بالی
به کجا روم ز دستت که نمی دهی مجالی .
سعدی .
گرد ارچه بسی هوا بگیرد
هرگز نرسد به گرد افلاک .
سعدی .
به بال و پر مرو از ره که تیر پرتابی
هوا گرفت زمانی ولی به خاک نشست .
حافظ.
ز خاکدان تعلق گرفته ایم هوا
غبار دست ندارد به طرف دامن ما.
صائب .
رجوع به هواگیر شود.
